ต่อๆ...-*-

ผมรู้สึกว่าน้องเชอร์รี่เค้าจะเข้าไปเอาขนม...นม..เนย...เปงชั่วโมงแล้วนะ..(ที่จิงแค่10นาที)...เค้าเข้าไปนอนไนครัวรึไงนะ...ช้าจริงๆ

"ขอโทษที่ช้านะคร๊ะ...พอดีขนมในตู้เย็นหมดรี่ก็เลยอบขนมไหม่อ่ะคร่ะ"...เชอร์รี่พูดขึ้นเมื่อเห็นผมทำหน้าบึ้งใส่...แต่เอ๊ะ...เชอร์รี่ทำขนมเป็นด้วยหรอนี่

"ไม่เป็นไรครับ...ว่าแต่เชอร์รี่ทำขนมเป็นด้วยหรอครับ"...ผมถามด้วยความสงสัย...ก้อมันสงสัยจริงๆนี่ครับ...บ้านก็ออกจะไหญ่โตคนไช้ก็มี...แล้วเชอร์รี่ก็เป็นเด็กเรียนแล้วจะเอาเวลาไหนไปหัดทำละครับ

"รี่ทำเป็นตั้งแต่เด็กๆแล้วล่ะคร่ะ...แม่ของรี่ชอบทำขนมไห้ทานบ่อยๆอ่ะคร่ะ...รี่ก็เลยไห้คุณแม่ช่วยสอนคร่ะ"...

"อ๋อ...ครับ"...แต่จะอร่อยป่ะเนี่ย

"ไม่อยากกินหรอคร๊ะ...เห้นนั่งมองเฉยๆ"....เชอร์รี่ทำหน้าจ๋อยๆเมื่อเห็นผมยังไม่กินซักที

"อ่ะ!...ป่าวครับ...พอดีพี่เห็นว่ามันน่ารักดีก็เลยมองนานไปหน่อย...ขอโทดครับ..งั้นพี่กินเลยนะ"...ผมยิ้มไห้ก่อนที่จะตักเค้กก...เข้าปาก

"อร่อย...จัง"....ผมบอกกับเชอร์รี่...แล้วยิ้มไห้ก่อนที่จะตักคำต่อไปกิน

"ฮิฮิ...ปากเลอะแล้วคร่ะ"...เชอร์รี่หัวเราะเบาๆ...เมื่อเธอมองเห็นครีมเค้กติดอยู่ที่ปากผม

"เช็ดออกไห้หน่อยสิครับ"...ผมพูดเมื่อได้ยินยังงั้น...น้องเชอร์รี่นั่งเงียบอยู่พักนึง...แล้วก็ปลายนิ้วมาเช็ดครีมที่ปากผม

"หมดแล้วคร่ะ"...เชอร์รี่พูดแบบอายๆเมื่อเห็นผมนั่งนิ่ง...

"อะ...ขอบคุณครับ"...^^

"เชอร์รี่ไม่ทานหรอครับ..เห็นนั่งอยู่เฉยๆไม่ยอมทานเลย"

"อะ...ทานคร่ะ"...เชอร์รี่เห็นผมอย่างสงสัย...เธอก้เลยตักเค้กเข้าปากไป...คำไหย่มาก...เปื้อนมุมปากหมดเลย..55+

"เชอร์รี่ครับ"

"คร๊ะ"

ผมไม่พูดแต่ยื่นหน้าเข้าไปไกล้น้องเชอรรี่...แล้วก้อไช้ลิ้นเลียส่วนที่มีครีมติดปากอยู่

"ครีมเปื้อนอ่ะครับ...หวานจัง"...ผมยิ้มไห้เมื่อเช็ดครีมออกจากปากน้องเชอร์รี่เรียบร้อย....ด้วยลิ้นของผมเอง...อิอิ

"อ่า"...น้องเชอร์รี่หน้าแดง...จนเห็นได้ชัดเลย...หน้ารักจัง

"เป็นไรอ่ะครับ...หน้าแดงเลย..ไมสบายหรอ"...ผมแกล้งถาม...ก็รู้อยู่แล้วนี่ครับว่าทำไมถึงแดง...^^

"เอ่อ...ป่าวคร่ะ...เอาเค้กอีกมั๊ยคร๊ะ...เดี๋ยวรี่ไปเอาไห้"...เชอร์รี่รีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันที

"ไม่อะครับ...แค่นี้พี่ก็จะเป็นหมูแล้ว...ชิ้นเดียวก็พอแล้วครับ"

"คร่ะ''...เชอร์รี่หลบสายตาผมตลอดตอนที่คุยกัน...แต่แบบนี้ก็หน้ารักดี

"เชอร์รี่ครับ...ไปดูทีวีกันดีกว่านะครับ..."

"คร่ะงั้นรี่ขอเอาจานไปเก็บในครัวก่อนนะคร๊ะ"...เชอร์รี่ยิ้มไห้ก่อนที่จะเดินถือจานไปเก็บ...แล้วก็เดินออกมาพาผมไปที่ห้องรับแขก...แต่ผมมั่ยอยากดูที่ห้องรับแขกนิ

"เชอร์รี่ครับ...ไปดูที่ห้องเชอร์รี่กันนะ...พี่ไม่อยากนั่งอ่ะ...อยากนอนดูมากกว่า"...(นอนทำอย่างอื่นด้วยรึป่าวว๊ะ-ผู้แต่ง-)

"เอ่อ"....เชอร์รี่อ้ำอึงอยู่ซักพักนึง

"นะครับ"...ผมทำหน้าอ้อนสุดชีวิต

(หน้ารักจัง...เชอร์รี่คิดในใจ)...(ตั้งนานเพิ่งมีบทเค้าอะนะ...-*-...เชอร๋รี่)...(ขอโทดคร๊าฟ-*-ผู้แต่ง)

"ก็ได้คร่ะ"...เชอร์รี่ตอบขึ้น..แต่ก้อน่าแดงจะแดงทำไมอ่ะม่ะได้ทัมรัยซะหน่อย..แปลกคนแห๊ะ...--'

"เย้...เชอร์รี่น่ารักจังครับ"....ผมชมเชอร์รี่ก่อนที่จะหอมแก้มน้องเค้าไปทีนึง...แล้วก้อจูงมือน้องเค้าขึ้นห้องไป...เชอร์รี่ก็เดิมตามมาเงียบๆด้วยอาการน่าแดงสุดชีวิต..ง่ะว่าแต่ห้องไหนว๊ะ...มีหลายห้องจะรุ้มั๊ยเนี่ย

"เอ่อ...พี่กี้ห้องรี่อยู่อีกฝั่งนึงคร่ะ...นั่นมันห้องคุฯพ่อคุณแม่"

"อ่า...ขอโทดครับก้อพี่ไม่รู้นี่นา...งั้นเชอร์รี่เดินนำไปสิครับ"

"คร่ะ"...แล้วผมก็เดิมตามน้องเชอร์รี่ไปแต่ก็ยังมั่ยยอมปล่อยมือน้องเค้าอยู่ดี

ผมกับเชอร์มายืนหยุดกันอยู่หน้าห้องนอน...แล้วน้องเชอร์รี่ก็เปิดห้องเค้าไป...โหหหห...O-O...ห้องไหย่มากมายอ่ะครับ...ไหย่กว่าห้องผมมั่ยรุกี่เท่า...ผมอึ้งไปชั่วขระจนน้องเชอร์รี่ต้องเรียผม

เด๋วมาต่อคร่ะ