สวัสดีคร๊าฟมารายงานตัวกานหน่อย..ป๋มเช่อมิกกี้ครับพระเอกของเรื่องนี้เอง..นิสัยของผมหรอมั่ยรุสิครับ..ต้องถามเชอร์รี่นางเอกของเรื่องแล้วล่ะ..เอาล่ะๆ..ผมจาเล่าเรื่องของผมไห้ฟังดีกว่า..มั่ยนอกเรื่องละ..

ตอนเช้าของการเปิดเรียนวันแรกผมต้องตื่นแต่เช้าเพราะอะไรน่ะหรอ..เพราะโดนท่านแม่ปลุกน่ะสิครับ..เซงมากเลย..-*-..

ปัง ปัง ปัง!!

  "นี่เจ้ามิกกี้จะตื่นได้รึยังเปิดเทอมวันแรกก้อสายเลยนะ"

โถ่เว๊ยยยคนจะหลับจะนอน...แต่มั่ยก้าพูดไปหรอกครับกลัวตาย..--'

"คร๊าฟฟแม่มิกตื่นแล้ววว...นิเพิ่งจะ7โมงเองนะครับนอนอีกหน่อยไม่ได้หรอครับครับคุณแม่สุดสวย..ผมอ้อนแม่...^^

"นี่เจ้าตัวดี...ใครบอกลูกว่า7โมงนี่มัน07.30แล้วนะ"

อ้าวซวยสิตู...ก็เมื่อกี๊ดูนาฬิกามัน7โมงนี่หว่า...--*...สายแล๊ววววว...T-T

ผมต้องรีบวิ่งไปแต่งตัวแทบจะไม่ทัน...ทัมมัยนะเปิดเทอมวันแรกถึงได้ซวยอย่างนี้..โอยๆ..จาไปเรียนทันมั๊ยเนี่ย...แม่นะแม่ทำไมไม่ปลุกไห้เร็วกว่านี้

"เฮ้ยยย...หลบไปถ้าใครอยากตายก้อไม่ต้องหลบ"...ผมตะโกนไปยังกลุ่มนักเรียนโรงเรียนเดียวกับผม..เดกกลุ่มนั้นแทบจะกระโดนหลบกันแทบไม่ทัน...จนมาถึงที่จอดรถ

"เฮ้ย..มิก..เป็นไปได้งัยว๊ะ..นายมาโรงเรียนทันเนี่ย"..มิ้นเพื่อนทอมสนิทของผมทักเมื่อเห็นผมโยนจักรยานทิ้ง..--..

"ก็เออดิ!!..มาไม่ทันก็ซวยสิว๊ะ..เออว่าแต่เชอร์รี่มายังว๊ะ"ถ้าไม่มาก็ไม่สนุกสิครับเนี่ย..เฮ้อ..-_-

"มาดิว๊ะ...ว่าแต่นายถามหาน้องเค้าทำไมล่ะ"โหเพื่อนไม่เข้าใจกันเลย

"อ้าวนายก็รู้นี่หว่า...ว่ายัยนั่นอ่ะขวัญอ่อนจะตาย...เราอุสส่าไปจับแมลงสาบเพื่อมาแกล้งเธอโดยเฉพาะเลยนะโว๊ย"นี่แหละแผนผม..555+..

"เฮ้ยยังไม่เลิกแก้งน้องเค้าอีกหรอว๊ะ"...โหยไอ้คนดี...ไอ้เทพบุตร...-*-...เกอดอาการหมั่นไส้เพื่อนตัวเอง

"เฮ๊ยนั่นงัยมานนั่นแล้ว"...ผมชี้ไปยังเด็กสาวที่ไส่แว่นหนาปะมาน8นิ้ว(เว่อ)ถักเปียสองข้างผมสีน้ำตาลเข้มเป็นธรรมชาติ...ที่สำคัญ...นี่แหละยัยขวัญอ่อนประจำโรงเรียน

"เชอร์รี่ครับ..^^..ผมทักเมื่อเด็กสาวเดินผ่าน"

"ว่าไงคร๊ะ...พี่...เอ่อ...พี่เช่อรัยนะคร๊ะ"...โอ๊ยยายความจำสั้น...ยัยสมองเสื่อมอยากจะด่าออกไปจริงๆ..แต่ไม่ดีเดี๋ยวเสียภาพพจน์นางเอกเอ้ยพระเอกหมด..55+..

"พี่ชื่อ...มิกกี้ครับ...สุภัทรา...วงศ์แก้วเจริญ...ม.4/6...ครับ...^^...พระเอกมั๊ยล่า..5555+...หัวเราะเยอะจริง...--'

"อ๋อคร่ะ...มีรัยก่ะรี่หรอคร๊ะ...พอดีรี่จะรีบไปห้องสมุดอ่ะคร่ะ"แหมเด็กเรียนจริงคุณน้อง...เด๋วได้กระเจิงแน่...หึหึหึ

"นี่ครับแบมือมาสิพี่มีของจะไห้..^-^"...ผมยิ้มขนาดพระเอกเกาหลียังต้องยอมแพ้...(ประมาณว่าหลงตัวเอง)

"กรี๊ดดดดดดดดด"...นั่นไงได้เรื่องแล้ว..อิอิ..

"พีกี้..พี้กี้แกล้งรี่..T-T.."...อ้าวๆ..ตายสิครับน้องเชอร์รี่ร้องไห้แล้วทำไงดี..แล้วเสียงแห่งนรกก้อดังขึ้น...--'

"นางสาว สุภัทรา..ทำอะไรรุ่นน้อง"...อ๊ากกก...อาจารณ์...ระเบียบ(จัด)มาไงเนี่ย...ซวยสิตู

"ปล่าวคร่ะอาจารณ์...มิกก็แค่จะหยิบแมลงสาบที่ติดอยู่ที่หลังน้องเค้าออกไห้ก็แค่นั้นเอง"..ผมยิ้มเมื๋อนคนไม่มีความผิด...ฮิฮิ...รอดแน่...55+

"จริงหรือปล่าว...นางสาว...ปราณี"...ชื่อช่างเพราะจริงแม่คุณ...อย่าตอบว่าไม่จริงนะมั่ยงั้นเธอตาย...ผมแผ่รังสีไปยังน้องเชอร์รี่

"เอ่อ...จริงคร่ะอาจารณ์"...น่ารักมากครับ..55+

"'งั้นก็อแล้วไป..เอาล่ะแยกย้ายกันได้แล้วได้เวลาเข้าองเรียนแล้ว"

"คร่ะ/ครับ"...นักเรียนกว่าครึ่งโรงเรียนที่มามุงดูตอบอย่างพร้อมเพียง

เอาล่ะถ้าเกิดต่อได้(มั้ง)จาต่อไห้นะคร๊ะ...คือสมองมานได้แค่นิอ่ะ...ท่าต่อมั่ยได้ก้อคงจบอยู่แค่นิ...T-T...ขแทดและขอบคุนไว้ล่วงน่านะคร๊ะ..^^