ต่อๆ

"เฮ้อยางซ้อมไม่เสร็จอีกหรอเนี่ย....6โมงกว่าแล้วนะ"...ผมบ่นเพราะมันนานกว่าที่ผมคิดไว้

"พี่กี้"...เสียงเชอร์รี่เรียกผม...ผมหันไปมอง...ผมตกใจเลย...เชอร์รี่ร้องไห้กอดผมแน่น...

"เป็นอะไรครับ..บอกพี่มาซิ"..ผมถามเพราะเพิ่งเคยเห็นเชอร์รี่ร้องไห้แบบนี้ครั้งแรก

"พวกรุ่นพี่เค้าบอกว่าเชอร์รี่...เป็นยัยแว่น...หุ่นไม่ดี..น่าตาไม่สวย...เต้นก็ไม่เก่ง"..เชอร์รี่พูดจบก็ร้องไห้ต่อ...

"ใครบอกว่าเชอร์รี่หุ่นไม่ดีไม่สวยกันครับ...พี่เห็นมาหมดแล้วเชอร์รี่หุ่นก็ดีสวยมากด้วยนะ"....ผมพูดกวนๆ...เพราะไม่อยากไห้เธอร้องไห้

"พี่กี้อ่ะ...บ้า"...เธอหยิกแขนผม....เจ็บ...T-T...แต่ใครกันนะริมาบอกว่าแฟนผมไม่สวยหุ่นก็ไม่ดี...เดี๋ยวเราจะได้เห็นดีกัน

"เอ่อเชอร์รี่ครับ...เลิกร้องนะครับ"...ผมปลอบต่อ

"พี่กี้คร๊ะ...รี่ไม่อยากไห้พี่พวกนั้นเค้าดูถูกรี่เลย...รี่ควรทำไงดี"...รี่พูดขึ้นด้วยสีหน้าไม่มีหวัง

"เอางี้นะครับ...เดี่ยวพี่ช่วย..."

"จะช่วยยังไงอ่ะคร๊ะ"...เชอร์รี่เงยหน้าขึ้นมาถามผม

"เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็รู้ครับ...ว่าแต่เชอร์รี่มีเรียนพรุ่งนี้ไหม"...ผมถาม

."ไม่คร่ะ...พรุ่งนี้เชอร์รี่ว่างคร่ะ...แต่คงต้องมาซ้อมเต้นคร่ะ..แต่เชอรี่ไม่อยากมาเลย"

"แต่ก็ต้องมาไช่ไหมครับ"...เชอร์รี่พยักหน้าแล้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อีกผมเลยดึงตัวเข้ามากอด...แล้วประกบปากเบาๆ...ผมจูบอยู่พักนึงก็ถอนปากออก

"งั้นพรุ่งนี้ซ้อมเต้นเสร็จพี่จะมารับนะครับ...เราจะไปห้างกัน"

"ไปทำไมคร๊ะ"...เชอร์รี่ถามอย่าง..งงๆ

"ไปทำไห้เชอร์รี่สวยขึ้นไงครับ"..ผมพูดยิ้มๆ...แต่เชอร์รี่กับหน้าแดงอายไปเลย...น่ารักนะแฟนผม

แล้วผมก็ขับรถมาส่งเชอร์รี่ที่หน้าบ้าน

"พรุ่งนี้เจอกันนะครับ..."...

"คร่ะ"

ผมขับรถออกจากบ้านเชอร์รี่....จนมาถึงหน้าบ้านผม..."

"กลับมาแล้วครับ"...ผมพูดเมื่อเปิดประตูบ้าน

"ไงเจ้าตัวดีหายหัวไปทั้งวันเลยนะ...พึ่งนึกได้รึไงว่ามีบ้านอยู่ห๊ะ"...แม่ผมพูดยาวเปงวา...ผมเลยเข้าไปหอมแก้มแม่

"โหยแม่ครับ..ก็ผมมีแม่กับบ้านกลังนี้เท่านั้นนี่นา...จะไม่กลับมาได้ไงอ่ะครับ...คิดถึงแม่จะตาย"

"ไม่ต้องมาปากหวาน...กินข้าวมารึยังท่ายัง...ก็ไปอาบน้ำลงมากิน...ท่ากินแล้วก็ไปเข้านอนได้แล้วไป"

"กินแล้วคร๊าฟฟ...งั้นมิกไปนอนน๊า...รักแม่ครับ...จุ๊ฟ"...ผมหอมแก้มแม่ก่อนที่จะวิ่งขึ้นบ้าน

"เฮ้อพรุ่งนี้จะเปลี่ยนเชอร์รี่ไห้เป้นแบบไหนดีนะ...ยากจัง"...ผมบ่นก่อนที่จะปิดไฟเข้านอน