.....และแล้วหัวใจของแล็คก็แทบหยุดเต้น เมื่อหญิงเริ่มจู่โจมโดยไม่ทันได้ตั้งตัว หญิง กุมมือแล็คใว้แน่นลุกขึ้นยืนข้างเตียงแล้วยื่นหน้าที่ใสกิ๊กเข้ามาใกล้แล็คจนจมูกจะชนกัน แล้วแตะริมฝีปากบางๆที่มุมปากของแล็ค แล็คหัวใจเต้นรัวอีกครั้ง จากมุมปากหญิงเลื่อนเลยไปที่ใต้ติ่งหู แล้ววนลงมาที่ซอกคอ แล็คขนลุกซู่ ได้ยินเสียงกระซิบแผ่วๆจากหญิงว่า "แล็คเค้าต้องการแล็ครู้บ้างหรือเปล่าคนดี" หญิงเงยหน้าขึ้นก่อนจะผละออกจากตัวแล็คแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาข้างๆเตียง ก้มหน้าก้มตาโดยที่ไม่พูดอะไรต่อเลย

"หญิง...แล็คได้ยินไม่ผิดใช่มั้ย " แล็คถามเสียงสั่น หญิงพยักหน้ารับเบาๆ แต่ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมา

"แล็คดีใจนะที่หญิงมีความรู้สึกดีๆแบบนี้ให้แล็ค...แต่"

"แต่อะไรแล็ค" หญิงเริ่มเงยหน้าขึ้นมาคุยกับแล็ค ด้วยสีหน้าที่จริงจัง

"แล็คคงไม่ดีพอสำหรับใครหรอกหญิง แล็คมันแค่นี้เอง"

"แค่นี้เองของแล็คน่ะ หมายถึงที่แล็คเป็นทอมแค่นั้นเฉยๆใช่มั้ย" หญิงยิงคำถามตรงจุด แล็คพยักหน้าแล้วหันหน้าออกทางหน้าต่าง น้ำตาซึม

"โธ่..แล็คทำไมต้องคิดแบบนี้ด้วยนะ รึว่าแล็คเสียใจ ไม่พอใจ ที่เกิดมาเป็นแบบนี้ แล็คไม่ได้พอใจในความเป็นแล็คแบบนี้หรอกหรือ แล้วถึงแล็คจะป็นแบบนี้รึว่าจะแบบใหนก็ตาม หากวันนึงมีคนที่เข้าใจและพร้อมที่จะอยู่เคียงข้างแล็ค แล็คก็จะปฏิเสธเขาอย่างนั้นหรือ" หญิงใส่อารมณ์กับแล็คอีกครั้ง

"แล็คทบทวนในสิ่งที่หญิงพูดในวันนี้ให้ดีนะ แล้วหญิงจะกลับมาเอาคำตอบ" พูดจบหญิงก็ขอตัวกลับบ้าน ทิ้งความวุ่นวายใจใว้ให้แล็คต้องนอนกระสับกระส่ายไปทั้งคืน

.....2 วันต่อมาหลังจากที่แล็คออกจาโรงพยาบาลกลับมาพักฟื้นที่บ้านต่างจังหวัดของยาย แล็คยังไม่วายคิดถึงเรื่องที่หญิงพูดกับเขาในวันนั้น เกือบ 1 อาทิตย์มาแล้วแล็ครู้ดีว่าตัวเองคิดถึงหญิงแค่ใหน หญิงไม่โทรหาแล็คเลย และแล็คก็ไม่กล้าที่จะโทรหาหญิงเหมือนกัน

"แล็ค...แล็ค..เอ้ย" เสียงยายร้องเรียกดังมาจากหน้าบ้าน

"อยู่ใหนน่ะ..ออกมาดูซิว่าใครมาเยี่ยมกันบ้าง..เจ้านี่มันชอบไปนั่งเล่นที่แพน้ำหลังบ้านหนูๆเดินเลาะข้างบ้านไปนะยายว่าแล็คต้องอยู่ที่แพน่ะแหละ เดี๋ยวยายจะเอาน้ำตามไปให้" ยายเรียกหาแล็คพร้อมบอกทางหลานๆให้เดินไปที่แพน้ำหลังบ้าน แล็คกำลังจะลุกมาตามเสียงเรียกของยาย แต่เขาก็สะดุดเกือบจะล้มเพราะขาของแล็คยังไม่แข็งต้องใส่เฝือกอยู่ ในระหว่างที่แล็คกำลังเสียหลักก็มีมือของใครคนนึงเข้ามาพยุงใว้

"ไอ้เตียว...! "

"เออกูเองแหละ นึกว่าใครวะ มอง..มอง มึงไม่ต้องลุ้นหรอกมากันหลายคน ครบเลย..แม่มึงก็มา นู่นเดินสบัดตูดมานู่นแนะ.." เตียวล้อเลียนทำท่าเดินของหญิง

"ไอ่นี่แกก็อย่าไปล้อเค้าสิ" แล็คเอ็ดเตียว เพื่อนรักอีกคนของเขา

ทุกคนทักทายและเอาของฝากให้แล็คจนครบแล้วแยยย้ายไปยืดเส้นยืดสายตามมุมที่ถนัด เหลือไอ้เวย์อีกคนที่มันยังโอเอ้อยู่

"เฮ้ยไอ้แล็ค แกอย่าลืมให้ค่าน้ำมันรถข้านะเว้ยอุตส่าห์ลงทุนหอบหิ้วเพื่อนมาเยี่ยมเอ็งใกลตั้งเกือบ 200 กิโล ให้คุ้มนะโว้ย...ฮ่าๆๆๆ" เวย์พูดจบก็เดินลิ่วขึ้นบ้านหาอะไรกินด้วยความคุ้นเคยเพราะแล็คจะชวนเวย์มานอนบ้านยายบ่อยๆเหลือหญิงที่ยังอยู่กับแล็ค

"ดีขึ้นยังแล็ค จะกลับไปเรียนได้อีกเมื่อไหร่" หญิงถามแล็คด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

"น่าจะเป็นอาทิตย์หน้าน่ะหญิง รอเอาเฝือกออกก่อน จะได้เดินสดวกหน่อย" ถามคำตอบคำอยู่แบบนี้ซักพักจนตะวันเริ่มตกดิน เพื่อนๆต่างทยอยกันขึ้นบ้านอาบน้ำอาบท่า

.....แล็คและหญิงยังนั่งอยู่ที่เดิม ทั้งสองมองออกไปทางที่พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน มองเห็นแสงสีทองที่อยู่เหนือน้ำ เป็นแพระยิบระยับสวยงาม ทั้งสองสบตากันแล้ว

"หญิงยังอยากได้คำตอบจากแล็คอยู่รึเปล่า" แล็คเริ่มพูดก่อนด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

"อือฮึ..แน่นอนอยู่แล้วว่าแต่พ่อตัวดีของหญิงมีคำตอบให้หญิงแล้วเหรอ" หญิงตอบคำถามของแล็คแล้วมองสบตา ทั้งสองมองตากันราวกับจะดื่มกินกันเข้าไปทั้งตัวในเวลานี้เหมือนในโลกนี้มันมีเพียงแค่เขาสองคนไร้เสียงไร้ภาพอย่างอื่นโดยสิ้นเชิง

จ๋อม..จ๋อม "เฮ้ย..กูว่าแล้วมดมันมาจากใหนเยอะแยะวะที่ใหนได้ออกมาจากปากของหญิงกะไอ้แล็คนี่เอง "ไปกินข้าวได้แล้วโว้ยยายให้มาเรียก เสียงเวย์โยนก้อนหินลงน้ำและตะโกนโหวกเหวกเสียงดังทำให้บรรยากาศเสียไป  แล็คกับหญิงหัวเราะไอ้เวย์ แล้วแล็คก็กระซิบข้างหูหญิงเบาๆ ว่า

"คืนนี้..แล็คจะให้คำตอบนะคนดี" พูดจบแล็คก็หอมแก้มหญิงทันทีพลางจับมือหญิงลุกขึ้น เดินตามหลังเวย์ขึ้นบ้านไป