.....เช้าวันต่อมาแล็คตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการเจ็บๆที่ขาขวาของเขา
"อึ๋ย..เจ็บจังเป็นอะไรไปเนี่ยเรา" แล็คบ่นพรึมพรำในลำคอ
"ฟื้นแล้วเหรอลูก ดีจังเดี๋ยวแม่เรียกพยาบาลก่อนนะ" แม่บอกเมื่อเห็นแล็ครู้สึกตัว ซักพักพยาบาลก็เดินนำหน้าแม่ของแล็คเข้ามาในห้อง
"โชคดีนะคะที่ไม่เป็นไรมากแค่กระดูกที่ขาร้าวที่เดียวเอง" แล็คถึงกับตาถลน
"ห๋า..แล็คขาหักเหรอแม่ ไม่จริงอ่ะ! ไม่จริงใช่มั้ยแม่" แม่หัวเราะเห่อๆ
"ไอ้นี่พยาบาลเขาก็บอกอยู่ว่ากระดูกมันร้าวขาไม่ได้หักซักหน่อย แต่ก็ไม่แน่นะแล็คถ้าลูกยังขับรถไม่ระวังอยู่แบบนี้ซักวันขาคงจะหักขึ้นมาจริงๆนั่นแหละ" แม่พูดจบแล้วส่ายหัวให้แล็ค แล็คค่อยโล่งอกที่รู้ว่าตัวเองไม่ได้ขาหัก
"แม่ฮะ..แล็คสลบไปนานมั้ยอ่ะ...แล้ว..เอ่อ..เอ่อ..มีใครมา..." แล็คเงียบไม่กล้าพูดต่อ
"ก็ตั้งแต่เที่ยงกว่าๆของเมื่อวานจนเช้าวันนี้นั่นแหละลูก แล้วที่ถามว่ามีใครมาน่ะ หมายถึงใครเป็นพิเศษหรือเปล่า" แม่ถามอย่างรู้ทัน
"ก็เปล่าซักหน่อยก็แค่อยากรู้ว่าใครเป็นห่วงบ้างก็เท่านั้นเอง" แล็คตอบแม่ทำตาละห้อย เหมือนจะน้อยใจที่ตื่นมาไม่เห็นเพื่อนมาเยี่ยมซักคน
"เขามาจนเขากลับกันไปหมดแล้ว..แล็ค ลืมไปแล้วเหรอวันเนี๊ยวันจันทร์นะลูกเขาก็ไปเรียนกันน่ะสิ บอกว่าตอนเย็นจะมาใหม่" แม่บอกกับแล็ค
"เอ่อ..แม่แล้ว..แล้ว" "หญิงก็มา ไอ้เจ้าแล็คอยากรู้ก็ถามแม่มาตรงๆเลยสิอำๆอึ้งๆอยู่นั่นแหละ หญิงน่ะเขามาตั้งแต่เกิดเรื่องแล้ว พึ่งกลับไปเมื่อเช้ามืดนี่เอง ก็..ดูเค้าเป็นห่วงแล็คดีนะ...คบกับอยู่เหรอ ไม่เห็นบอกให้แม่รู้เหมือนคนอื่นๆเลย" แล็คไม่กล้าสบตาแม่ด้วยความอาย แต่แอบยิ้มดีใจที่หญิงมาอยู่เฝ้าจนเช้า
ก๊อกๆๆๆ "คุณหมอมาแล้วคร๊าบ..มียาดีมาฝากรับรองกิบปุ๊บเนี่ย หายเป็นปลิดทิ้งเลยล่ะขอบอก"
"เว่อร์ไปแล้วไอ้เวย์ น้อยๆหน่อยมึง"
"อ๊ะ..ก็กูพูดจริงนี่หว่า ยาตัวนี้สำหรับมึงโดยเฉพาะเลยนะเว้ย ยาดีเชิญทางนี้เลยคร๊าบ"พอเวย์พูดจบหญิงก็เดินเข้ามาพร้อมตระกร้าผลไม้เยี่ยมไข้
"นี่ไงยาที่ดีที่สุดของมึง ที่กูบอก กินซะให้หนำใจ"
"ไอ้บ้า" แล็คเอ็ดเวย์ หน้าเริ่มเปลี่ยนสี
"เป็นไงบ้างแล็ค เจ็บตรงใหนบ้าง โชคดีนะที่ไม่เป็นไรมาก เห็นคุณแม่บอกว่าแล็คเจ็บที่ขา ใหนขอดูหน่อยซิ แล็คน๊าไม่ค่อยดูแลตัวเองเลยชอบทำให้คนเค้าเป็นห่วงอยูเรื่อย เจ็บมากมั้ย" หญิงจับที่ขาของแล็คเบาๆ แล้วลูบไปมาเหมือนพะเน้าพะนอ
"แล็คไม่เป็นไรแล้วล่ะหญิงขอบใจมากนะที่เป็นห่วง จะยังเจ็บอยู่นิดหน่อยก็ตรงที่หัวใจนั่นแหละ"
"ฮือ..ว่าไงนะ" หญิงถามย้ำ
"ปะ..เปล่าครับ" แล็คปฏิเสธกับคำพูดที่พูดออกไป แตสายตาที่มองหญิงมันลึกซึ้ง
"ทุกคนครับ ช่วยฟังทางนี้ซักนิดเถอะนะครับ เอ่อคือผมคงจะไม่อยู่เป็นก้างหรอกนะครับ คือผมต้องไปธุระสักพักใหญ่เชิญตามสบายนะครับไปล่ะคร๊าบ..แล้วเจอกัน"
เวย์ออกไปแล้วห้องเงียบสนิท มีเพียงสายตาสองคู่เท่านั้นที่ยังจ้องมองกันอยู่ราวกับว่ากำลังคุยอะไรกันอยู่ ยังไงยังงั้น
