ในวันหนึ่งที่เรารักใครสักคน เราทำให้ทุกอย่าง ทุ่มเทความรัก ความดูแลเอาใจใส่ไม่เคยรู้สึกว่ามันเหนื่อย พอมาวันหนึ่งที่เรารู้สึกว่าสิ่งที่เราทุ่มเท มันไม่เคยย้อนกลับมาเป็นความรักความผูกพันทีมันกลับมาให้เรา เราจะรู้สึกท้อเหลือเกิน ท้อจนเกินที่จะบอกเป็นคำพูดได้ว่ารุ้สึกอย่างไร แล้วนี้เองมันก็คือสาเหตุให้เราเจอรักที่เราตามหา รักที่เรารอ รักที่เราอยากเจอ

9 เมษายน 2549 มันคือวันแห่งการเริ่มต้น

วันนี้คือวันที่เรารอคอยวันที่เราฝันว่าสักวันเราจะต้องไปในที่ๆเราฝันให้ได้ สวิสเซอร์แลนด์ไง ดินแดนแห่งฝันที่เราอยากไปเหลือเกิน เราเคยใฝ่ฝันว่าเราจะต้องไปกับคนที่เรารักให้ได้ มันคงจะมีความสุขไม่น้อยเลย แต่วันนี้เราไปกับคนที่เราเคยรักเคยทุ่มเท เหตุผลเพราะ เราทุ่มเทจนหมดกำลังใจ จนใจที่มีมันเริ่มหมดแล้ว ได้แต่มองได้แต่คิดแต่เมื่อเรากำหนดมันไว้แล้วเราก็ต้องไป ชะตาชีวิตเราทำไมมันช่างตลกอย่างนี้ฟะนี่ ไปกันสามคนมี แอล คือคนที่เราอยู่ด้วยแต่เรารักเค้าแบบเพื่อนความรักแบบคนรักมันหายไปนานหลายปีแล้ว อยู่กันแบบเพื่อนจริงๆ กับเอ็มอีกคนหนึ่งที่เรารักเค้ามากเหลือเกินรักแบบคนรัก รักแบบคนที่อยากจะใช้ชีวิตด้วยแต่มันก็ได้แต่แอบคบกัน แต่เราก็ไม่เข้าใจนะว่าทำไมทั้งๆที่เราทุ่มเท ทั้งๆที่เราดูแลแต่เค้าก็รักเราได้แค่ระดับหนึ่ง ทุกครั้งที่ถามคำตอบที่ได้ก็คือความเงียบถามเคยถามว่า "เอ็ม รักเค้าไม๊" คำตอบคือ "ก็รักเท่านี้เองเหรอสำหรับความทุ่มเทที่ให้ หรืออาจเป็นเพราะเอ็มมีครอบครัวที่รวย มีหน้ามีตาในสังคม เค้าคงอายที่จะยอมรับเราได้ สี่ปีที่เราทุ่มเทมันผ่านไปโดยไม่ได้หัวใจเธอกลับมาบ้างเลยเหรอนี่

จนวันนี้ วันที่เรากำลังเดินทางไปในที่ๆเราเคยฝันว่าจะพาคนที่เรารักไปเราพาเค้าไปได้แค่ร่างกายแต่จิตใจเค้าเราไม่สามารถที่จะคาดเดาได้เลยว่าเค้ารู้สึกกับเราอย่างไร

พอมาถึงวันนี้ ความรักที่เรามีให้กับเค้าเราเองก็ไม่แน่ใจซะแล้วละว่าเรายังจะทนรักเค้าได้อีกหรือเปล่า แต่ก็ตัดสินใจแล้วว่าเราจะขอเลิกกับเค้า สำหรับแอลคงไม่ต้องบอกเลิกเพราะในความเป็นจริงอยู่กันแบบเพื่อนจริงๆ

วันนี้ไปเที่ยวที่ อิตาลี ก่อนเป็นที่แรก เอ็มกับแอลและเราก็ไปเที่ยวโดยเอ็มนั่งกับแอลส่วนเรานั่งคนเดียวตลอดก็ดีเหมือนกันจะได้มีเวลาคิด ไปเที่ยวหลายที่ แต่เอ็มไม่เคยสนใจเรามั่งเลย กรุ๊ปทัวร์ที่ไปประมาณยี่สิบกว่าคน ส่วนมากจะไปกันแบบครอบครัว ก็สนุกดี มีอะไรก็ช่วยเหลือกัน หนึ่งในครอบครัวนั้นก็มีครอบครัวหนึ่งช่างดูอบอุ่นเหลือเกิน มีแม่ พี่สาวและน้องสาวสองคนแต่ แต่ละคนก็อายุสามสิบกว่าทั้งนั้น

แต่เราไม่เข้าใจว่าทำไมนะครอบครัวนี้ทำอะไรก็ช้ากว่าคนอื่นไกด์ปล่อยให้ไปซื้อของทีไร พวกเราต้องนั่งรอครอบครัวนี้ทุกที

พี่สาวคนที่สองเค้าเป็นใบ้พูดไม่ได้ แต่เราก็ไม่เข้าใจเหมือนกันฟะนี่ว่าทำไมเราจึงคิดว่าน้องสาวคนเล็กเค้าเป็นพวกดี้ฟะ หรือคิดมากไปเอง แต่ก็ไม่ได้อะไรเพราะกำลังเซ็งไม่มีสายตาจะไปมองใครทั้งนั้นแหละ ถึงจะน่ารักแต่ก็ไม่เคยอยู่ในสายตาเลยจริงๆ

เราก็อยู่กับกรุ๊ปของเรา คนอื่นก็อยู่กับครอบครัวของแต่ละคน กรุ๊ปใครกรุ๊ปมัน